Vrouw en Seks: 9. Seks als bindmiddel

Laat ik eerst een samenvatting geven van het voorgaande. Veel vrouwen ergeren zich aan expliciete afbeeldingen van vrouwelijk schoon. De redenen die ze daarvoor aandragen zijn nogal mistig, maar komen er uiteindelijk op neer dat ze hier een seksprobleem ervaren en dat ze het gevoel hebben niet te kunnen concurreren met dat vaak fraaie en suggestieve vrouwelijke schoon. Vrouwen die klagen over een seksprobleem, bedoelen daar in feite een relatieprobleem mee, heb ik verondersteld.

Vervolgens heb ik laten zien dat een vrouw al relatief jong een groot aantal strategische beslissingen moeten nemen om later vermoedelijk niet zonder een geschikte man te zitten. En behalve die strategische beslissingen moet ze daarna ook nog grondig nadenken over de tactiek die ze het beste kan toepassen om die man naar haar hand te zetten. Uiteindelijk lijkt ze maar op 2 manieren duidelijk grip op haar man te kunnen uitoefenen: vriendschap en seks. Bij het nagaan van de vriendschapsoptie blijkt vriendschap in de praktijk tussen man en vrouw vaak lastig te realiseren. De natuur zoekt het kennelijk niet in vriendschap, maar in seks.

Laat ik nu eerst eens proberen na te gaan, wat het probleem precies is en hoe de natuur/evolutie dit probleem gedacht heeft op te lossen.

Seks is de methode die de natuur bedacht heeft voor veel 'hogere' organismen om zich voort te planten. Zonder seks geen leven. In ieder geval geldt dat voor 'hogere' levensvormen als zoogdieren en dus ook de mens. Het vermogen tot ongeslachtelijke voortplanting is al heel lang geleden in de evolutie van de mens verloren gegaan. Voor seks moeten twee individuen van dezelfde soort bij elkaar komen en genen uitwisselen. Dit is de standaardprocedure voor zoogdieren en tot zo ver werkt het allemaal perfect. Mannen voelen zich overwegend aangetrokken tot vrouwtjes en vrouwtjes voelen zich zo af en toe aangetrokken tot een mannetje. Het resultaat is kleine mensjes.

In ons evolutionaire verleden was het de vrouw die het kind kreeg en de borst gaf (verzorgde, groot bracht). In ieder geval is het eerste nog steeds zo en het tweede overwegend ook (uitzonderingen daargelaten). De problemen begonnen toen mensenkinderen steeds langer en steeds meer zorg nodig hadden. De zorg voor de kinderen is bij mensen een bijna levensvullende taak geworden, die een vrouw alleen niet meer goed kon opbrengen. Het werd dus belangrijk dat de man aanwezig bleef om voedsel aan te slepen en als beschermer. Aan de ene kant kon een vrouw doordat het grootbrengen van een kind langer duurde, in totaal minder kinderen groot brengen. Aan de andere kant was daarbij de aanwezigheid en de hulp van een man essentieel. (De tijden waren tijdens ons bestaan als jagers/verzamelaars vaak nog wat moeilijker dan tegenwoordig.) Het gevolg was dat een goede man erg belangrijk werd voor de vrouw om haar relatief kleine kindertal groot te brengen.

Hoe regelde de evolutie dit? Allereerst veranderde de positie van de man. Normaal zijn er maar weinig mannen echt nodig. 'Zaad is goedkoop,' wordt wel gezegd door biologen. Toen mannen echter belangrijk werden voor het grootbrengen van de kinderen, had iedere vrouw haar eigen man nodig. In een jagers/verzamelaars samenleving heeft een vrouw weinig aan een man die ze met een andere vrouw moet delen. Iedere vrouw wilde dus het liefst haar eigen geschikte man. Maar omdat het aantal mannen in verhouding tot het aantal vrouwen beperkt is (ongeveer 1:1) en een geschikte man voor een vrouw van groot belang werd om de kinderen groot te brengen, ontstond er een soort wedloop van de vrouwen op de beste mannen. Voor vrouwen werd het belangrijk om er gezond en vrouwelijk uit te zien om op die manier de beste man te kunnen strikken. Mogelijk dacht die man dat hij de vrouw strikte, maar voor het principe maakt dat weinig uit. Vrouwen gingen dus geleidelijk aan hun uiterlijke kenmerken overdrijven en uitvergroten. Het haar werd lang. De borsten kwamen naar buiten zodat ze duidelijk zichtbaar werden. Hoe 'vrouwelijker' de vrouw eruit zag, hoe groter haar kansen werden om een van de beste mannen te krijgen.

Normaal in het dierenrijk zijn onopvallende vrouwtjes en opvallende en kleurrijke mannetjes. Want het vrouwtje kiest en het mannetje wil als het ware graag gekozen worden. Bij mensen draaide dit om. De vrouwtjes begonnen te schitteren en de mannetjes werden wat grauw. Iets dat we tegenwoordig ook nog steeds kunnen zien.

Behalve dat de vrouwtjes hun uiterlijk oppoetsten en begonnen te tonen om een geschikte man aan te trekken, moesten ze ook anders gaan selecteren. Normaal in het dierenrijk is dat vrouwtjes vooral op het uiterlijk van de mannetjes selecteren. Maar dat geeft geen enkele garantie voor de capaciteiten als kostwinner en beschermer. Vrouwtjes begonnen dus meer op zaken als status (veiligheid) en verdiencapaciteit te letten en minder op het uiterlijk. Een aspect dat voor vrouwen ook belangrijk werd, was de echtelijke trouw. Zou het mannetjes straks braaf bij haar blijven? Of zou het achter een ander leuk vrouwtje aangaan als het de kans kreeg en haar alleen achterlaten met het kroost? Het was dus niet langer voldoende dat de man er leuk uitzag, hij moest ook eten kunnen inbrengen, een bepaalde status hebben en betrouwbaar zijn. De vrouw kon niet langer alleen maar afgaan op haar ogen, maar moest ook haar 'hart' (verstand) laten spreken.

Andere vrouwen die er goed uitzagen, waren concurrenten. Vrouwen die er minder goed uitzagen, waren niet erg. Vrouwen die er beter uitzagen, waren een echte bedreiging. Uiteraard is dit nog steeds zo.

Om het mannetje te binden, gebruikten de vrouwen het middel dat ze ook gebruikten om een relatie met de man aan te gaan: seks. De natuur richtte het zo in, dat vrouwtjes niet langer hun vruchtbaarheid toonden. Het gevolg was dat de man voortdurend seks met haar moest hebben omdat hij niet wist wanneer ze precies vruchtbaar was. Het gevolg daarvan was weer dat mensenmannetjes het hele jaar door zin hebben (bronstig zijn). Dit in tegenstelling met veel andere diersoorten.

Het mannetje wil en moet seks. Het gevolg is dat het mannetje achter het vrouwtje aanloopt en niet omgekeerd. Het vrouwtje wil soms echt lichamelijke seks, maar ziet seks toch ook heel vaak in termen van macht en invloed op haar relatie. Seks voor mensenvrouwtjes is vaak niet iets puur lichamelijks waarna ieder zijn weg weer gaat, maar seks is vooral bij elkaar zijn, intiem zijn, een relatie opbouwen.

De vrouw wil haar eigen man en ze wil niet een gedeelde man. Om die reden heeft ze niet echt een boodschap aan de dominante man van de groep die het bij voorkeur met meerdere vrouwtjes doet. De evolutie lost dit op door de vruchtbare periode van de vrouwen van de groep te synchroniseren (Vrouwen in een groep worden tegelijk ongesteld). De dominante man kan in die vruchtbare periode met 2 of 3 vrouwen slapen, maar nooit met allemaal.

Toch is die bescherming tegen dominante mannen niet volmaakt. Vermoedelijk mede daardoor verandert het uiterlijk van vrouwen vaak snel in 'negatieve' zin zodra ze een vaste relatie en kinderen hebben. Een al te expliciet aantrekkelijk uiterlijk is dan niet meer nodig en vergroot alleen maar het risico op ongewilde seks met dominante of agressieve mannen waardoor de relatie met het eigen mannetje gevaar zou lopen. Door leereffecten is het eigen mannetje niet echt gevoelig voor die veranderingen in het uiterlijk van de vrouw.

De natuur zoekt het dus kennelijk niet in vriendschap, maar vooral in voortdurende seks om de noodzakelijke man--vrouw relatie in stand te houden. Dit is dus in schril contrast met de opvatting van protestanten en katholieken dat het doel van seks alleen de voortplanting zou zijn. In ieder geval voor mensen is die stelling dus vermoedelijk onjuist.

Het bovenstaande mechanisme maakt een aantal merkwaardigheden duidelijk.
1. Jonge vrouwen willen graag mooi zijn en duidelijk aanwezig zijn. De reden daarvoor is heel simpel dat dat hun kansen op een 'interessante' man vergroot.
2. Zodra die jonge vrouw een vaste partner heeft en kinderen, krijgt ze belang bij een minder nadrukkelijke aanwezigheid.
3. Andere knappe jonge vrouwen die zich wel nadrukkelijk presenteren, vormen voor haar relatie nu een bedreiging.
4. Seks is eigenlijk niet -- zoals ik eerder stelde -- het smeermiddel, maar sterker nog: het bindmiddel in de relatie.
5. Door leereffecten* is een eventuele achteruitgang in het uiterlijk van de vrouw amper van invloed op de relatie. Onvoldoende seks is dat juist wel. Dit seksmechanisme is echter bij veel vrouwen (en mannen) onbekend of onduidelijk.

Dat het evolutionaire mechanisme niet altijd goed functioneert, blijkt uit de talloze relatieproblemen en de vele echtscheidingen. In de volgende notities zal ik ondermeer laten zien dat in onze moderne tijd een aantal problemen de evolutionaire oplossing bedreigt.





* zie voor informatie over leereffecten bij seks mijn travestienotities.